Bo życie kosztuje. Kiedyś przyjdzie zapłacić nam rachunek naliczony za całe szczęście.

podkład

Zastanawiałeś się kiedyś co jest dla ciebie najważniejsze w życiu? I ile mógłbyś poświęcić, by to ochronić? Jeśli wiesz o czym mówię, to już teraz ci współczuję. Bo to znaczy, że przeżyłeś coś smutnego. Tragedię. Chorobę. Odejście. Złamane serce. Skończoną karierę. Pomyśl, zajrzyj w głąb siebie a zrozumiesz. Tak, to właśnie to. Twoje krwawiące serce, rozerwane na miliony kawałeczków.

Jestem sportowcem. Zepsuło mi się życie, całkowicie, z dnia na dzień. To, co uważałem za stałe i niezmienne, rozsypało się jak jeden z domków z kart, które układała moja córka. Myślałem całą młodość, że starość i emerytura siatkarza to życie usiane radością i sielanką. Miałem tyle pomysłów na siebie, na maszynkę do zarabiania pieniędzy z kamerą i mikrofonem, na szczęśliwe carpe diem. Nic nie wyszło z moich planów. Ktoś u góry musiał nieźle się ubawić, znając moje zachcianki. Bo to, co otrzymałem w zamian, daleko mijało się z upragnionym celem.

Powiedz mi, co sądzisz o Bogu? Myślisz że istnieje? Tak uważałem. Tak mnie wychowano. W tej wierze wzrastałem, to wpajali mi rodzice. W tym przeświadczeniu zakładałem rodzinę. Z Tobą, Boże, zdobywałem kolejne medale, piąłem się po szczeblach kariery sportowej. Nie zapominałem o Twoim wsparciu z Góry. Dziękowałem za narodziny dzieci, poczęte z miłości. Mojej i Iwony. Zgotowałeś mi istne piekło przy narodzinach Dominiki, gdy biłem się o laury w Mistrzostwach. Dałeś posmakować raju na ziemi, gdy z medalem na szyi nosiłem Kruszynkę w ramionach po szpitalnych korytarzach jako najdumniejszy ojciec. Kolejne lata szczęścia rodzinnego pokrywały się z zawodowym. I gdzie potem byłeś? Dlaczego mnie zostawiłeś? Nie sądziłem, w najśmielszych snach nie przypuszczałem, że coś może to zburzyć. Przekreślić wszystko, całego mnie- Krzysztofa Ignaczaka- jedną grubą, poziomą kreską. Z krwistym kleksem atramentu po rozbitym kałamarzu mojego życia.

Kamera. Towarzyszyła mi od dzieciństwa, gdy ojciec nagrywał moje wygłupy na kolejnych urodzinach. Śmialiśmy się do łez, oglądając po parunastu latach wybryki z kuzynami, uwiecznione przez mamę. Montowałem w zaciszu swojego pokoju kolejne odcinki Igłą Szyte, poganiany przez Iwonę na stygnący niedzielny obiad. Zgrywałem na dysk niecenzuralne żarty kumpli z drużyny, nienadające się do publikacji, by została pamiątka. Chichotałem, ponownie dając się wciągnąć w żarty Winiara i załamując nad głupotą Bartka, wchodzącego z dziurą na pośladkach do autokaru. Czułem się świetnie i w roli kamerzysty i aktora. Mówiono mi, że po zakończeniu kariery mam pewne miejsce w ekipie Polsatu Sport. Mówiono.

Koszulka. Własna koszulka, o którą bili się kibice. Z napisem „Igła”. Mistrz Polski, dwukrotny. Numer 16 na koszulce biało czerwonej, tej najważniejszej. Kiedyś był to numer mojego przyjaciela. Arka. Sądziłem że spędzimy razem wiele lat, walcząc o najwyższe laury, ale odebrał mi go wypadek. Pozbierałem się, choć sądziłem że to niemożliwe. Byłem znów radosny, nawiązywałem nowe przyjaźnie. Mówiono mi, że jestem największym wesołkiem w drużynie, nikt nie zastąpi mnie na tym miejscu. Mówiono.

Uśmiech. Od zawsze był moim nieodłącznym druhem, pozwalającym przetrwać nawet najgorsze chwile. Największe porażki rozwiewały się niczym ulotna mgiełka, gdy łowiłem pokrzepiające uśmiechy żony. Ból kontuzji przyćmiewał rozkoszny szereg ząbków Dominiki, gdy głaskała mnie po głowie. Uśmiechałem się, zlany potem, po przebytym katorżniczym treningu. Uśmiechałem się, gdy Sebastian chorował na grypę a ja całą noc czuwałem, zbijając jego gorączkę zimnymi kąpielami. Uśmiechałem się, gdy czytałem wypowiedzi moich fanów, gdy otrzymywałem od nich wirtualne wsparcie. Uśmiech. Mówiono że był moim znakiem rozpoznawczym. Mówiono.

Co się zmieniło? Wszystko. Przestałem wierzyć w Boga. Przestałem się uśmiechać. Przestałem kamerować. 

 ~*~

Miałam poczekać z tą historią do zakończenia Laury, ale co ma się kurzyć w roboczych, kiedy cała skończona ;) 
Przypominam że rozdziały w każdą środę.
Opowiadanie dedykuję Happiness- za to że była, jest i będzie. Misia Ty wiesz dlaczego ♥

Całuję Was serdecznie, S. :*