Nad­miar smut­ku się śmieje. Nad­miar ra­dości płacze.

podkład

Nagłe zakończenie kariery. Odebranie ostatniej szansy na zaprezentowanie się w europejskim gronie. Tak bolesne a jednak potrzebne. Wiedziałem, że tak musi być, że właśnie taka jest kolej rzeczy. Ale co innego rozumieć, a się pogodzić. Moje wszystkie marzenia, i to największe, by zdobyć złoto Igrzysk, nigdy nie mogło się spełnić. Co czułem? Irytację, złość, żal. Żal, że mimo tylu lat poświęceń, bycia numerem jeden, schodzę pokonany. Po porażce, w połowie sezonu i bez możliwości rehabilitacji. Upokorzenie, bunt, rozgoryczenie. Bo wiedziałem że stać mnie, nas, na więcej. I chciałem zamknąć niedowiarkom usta. Nie dostałem tej szansy. Odszedłem z uśmiechem i kiwając głową, bo taki byłem. Trener poklepał mnie po ramieniu, śmiejąc się że jestem jego najzabawniejszym synem. Co mi z tego?

Wróciłem do Mistrza, rozpocząłem nowy sezon. I postanowiłem jedno- będzie on najlepszym w całej mojej karierze. Że pokażę Andrei, co stracił. Nie zauważyłem jednego- z każdym kolejnym treningiem i nadprogramową siłownią sypało się moje życie osobiste. Żyłem tylko halą, kaloriami i wynikami w tabeli. Zawziętość. Hardość. Upór. To one przesłoniły mi cały świat. I któregoś dnia zostałem sam. Przetrenowałem swój organizm, równocześnie zabiłem serce do siatkówki. Nabawiłem się fatalnej kontuzji. To ona, z mojej winy została pogłębiona, gdy nie chciałem siedzieć na ławce finałowego meczu o trzecie Mistrzostwo Polski. Podczas zakładania upragnionego złota na szyję, nie czułem radości. Czułem ból. Taki jak nigdy dotąd. Szukałem wzrokiem żony, by choć jej uśmiech pomógł w tej chwili cierpienia, bezskutecznie. Ze łzami w ochach kuśtykałem do szatni, oblany lepkim szampanem. Diagnoza lekarza świdrowała mój mózg a przylepione do twarzy konfetti zmywały płynące po policzkach słone krople. Już nigdy nie zagrałem. Już nigdy nie zobaczyłem Iwony.

Gdy patrzę na śpiącą Dominikę, bledszą niż zazwyczaj, cały rosnę w niepokoju. Nie budzi się o zwykłej porze. Jej ciałko jest ciepłe, ale nieruchliwe. Śpi kolejne godziny, a ja nie mam serca jej budzić ale też chcę by w końcu otworzyła oczka. Chodzę z kąta w kąt, ignoruję krzyczącego Sebastiana. Dopiero gdy wpada z impetem do pokoju z otwartą jeszcze buzią, zastyga na mój widok. Mimo ojcowskich gróźb, potrząsa śpiącą dziewczynką a potem daje jej pstryczka w nos. Braterskie kuksańce, po których zawsze budziła się ze śmiechem na drobnych usteczkach, teraz nie działają. Blondynek z rosnącym przerażeniem patrzy w moje rozszerzone źrenice i po chwili sięga do szafy. Wyjmuje z niej koc, ciepły sweter w bure misie i bez słowa wkłada mi je w dłoń.

Nigdy nie przekroczyłem setki, jadąc ulicami Rzeszowa. Aż do dzisiaj.

Tuląc synka do piersi, próbuję ukryć łzy strachu. Czekając przed drzwiami sali zabiegowej, gdzie tabun lekarzy zajmuje się Dominiką, wzywam Boga. Modlę się, by ukochana córeczka ozdrowiała. By dzisiejszy ranek okazał się tylko koszmarnym snem. Nie ma obok Iwony, której ciepłe słowa zawsze pomagały. Ostoi, przystani, do której mogłem podczas każdego sztormu przybić i zacumować. Moje światełko w tunelu zgasło. Odeszła. A ja zostałem sam z dwójką małych dzieci.

Zrobiłeś kiedyś coś głupiego?

Na pewno. Ja popełniłem w swoim życiu masę błędów. Powiedziałem wiele niepotrzebnych słów. Zajmowałem się często nieistotnymi rzeczami, zamiast skupić na tych najważniejszych. I teraz przyszło mi odpokutować. Siebie, właśnie siebie obwiniałem za chorobę dziecka. 

Gdy leży podłączona do tych wszystkich rurek i kabelków, a bicie jej zajęczego serduszka monitoruje maszyna, nie mogę już powstrzymać łez płynących po policzkach.

- Przepraszam, to twoja córeczka?- pyta przechodząca obok kobieta. Zdezorientowany kiwam twierdząco głową, dzieląc się z zupełnie obcą osobą swoim cierpieniem. Bez słowa kładzie mi dłoń na ramieniu i czuję ciepło jej wątłych palców. Śpiący Sebastian lekko przekręca się na bok i posapuje.

- Ten zawodnik też mój- uśmiecham się do nieznajomej, gdy oboje zatrzymujemy wzrok na chłopcu. Nie wiem dlaczego to mówię, po co.

- Kiedy cię do niej wpuszczą?- wskazuje głową na uśpioną Dominikę i delikatnie ściska moje ramię. Jej dotyk jest zadziwiającym ukojeniem.
- Nie wiem. Nic nie wiem- szepczę, ale nie czuję już takiego przerażenia jak chwilę wcześniej.
- Będzie dobrze, Krzysztofie. Wiem to.
- Skąd znasz moje imię?- dziwię się, unosząc brwi. Przyglądam się uważniej nieznajomej i niknę w jej lazurowych oczach. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. Zastygam, urzeczony.
- Wszyscy wiedzą kim jesteś- unosi kąciki kształtnych ust a ja czuję niesamowite ciepło na sercu. Jakby ktoś oblał je porcją słodkiego miodu.
- A ty, kim jesteś?- pytam, zaglądając w nieprzebrane oceany jej oczu.
- Nikim. Jestem nikim- smutek w aksamitnym głosie rozrywa mi serce. Jakby jeszcze bardziej się dało... Odwracam głowę do szyby, za którą leży moja mała córeczka. Widzę jak anestezjolog zbiera się do wyjścia, przywołuje mnie gestem. Już mogę, zaraz jej dotknę. Dopiero teraz rozglądam się za nieznajomą, ale nikogo nie ma w poczekalni oprócz mojego śpiącego synka. Szkoda, chciałem podzielić się z nią tym małym promyczkiem nadziei. Ale wiem jedno- muszę ją odnaleźć. Na pewno gdzieś tu jest, kogoś odwiedza albo pracuje w szpitalu, miała takie samo obuwie jak pielęgniarki.

~*~

Jest i nasza Nieznajoma. Od razu mówię, zagości tu na dużej...

Taka narracja pozostanie- wspomnienia Krzysztofa przeplatane z teraźniejszością. Piszcie czy Wam pasuje, co? W ogóle napiszcie co o tym wszystkim sądzicie.

zapraszam do zapoznania się ze Wspomnieniem.
Wrona #7

Mam do Was gorącą prośbę- możecie trzymać za mnie kciuki w piątek i poniedziałek? Od tego zależy moje być albo nie być na drugim roku.
Całuję, zakatarzona i zawalona książkami, S. :*