Cierpienie dziecka jest najokrutniejszym widokiem jaki przyszło oglądać nam, ludziom.

podkład 

Diagnoza lekarza, kolejna w moim życiu w niedługim odstępie czasowym, jest nieubłagana. Nowotwór. Kości. Tylko 5 % maluchów zmagających się z rakiem, zapada na tę chorobę. I właśnie w tych kilku procentach jest moja Dominiczka. Siedzę w ciemnej sali, trzymając w dłoni jej drobną rączkę i znów mam ochotę płakać. Ja, dorosły mężczyzna, rozklejam się jak dziecko.

Gdy otworzyła swoje przerażone oczka po raz pierwszy, byłem silny. Uśmiechałem się, żartowałem że kosmici robią jej badania na nadprzyrodzony pierwiastek, kroplówka, tak boleśnie raniąca jej rączkę, wstrzykuje czarodziejski płyn. Nie okazywała już strachu, gdy Sebastian położył się obok niej na łóżku, wbrew zakazom salowej i mocno ją przytulił. Śmialiśmy się we trójkę z jej rurki w nosie, udając zaobrączkowane hipopotamy. Przywiozłem aparat, przemyciłem go na salę i robiłem jej sesję zdjęciową w lśniącym trenie i brokacie na policzkach, za co zostałem zrugany przez lekarza. A jak inaczej miałem wywołać uśmiech na zbielałej buźce mojego dziecka? Człowiek bez wyobraźni. Dopiero gdy zmęczone od śmiechu ciałko osunęło się bezwładnie na poduszkach, a babcia zabrała Sebastiana, mogłem zmyć z warg przylepiony uśmiech.

Chowam twarz w dłoniach i już nie kontroluję słonych kropel płynących po moich policzkach. Nieprzespana noc i dzień pełen nadludzkiego psychicznego wysiłku daje się teraz we znaki. Słabnę, a nie mogę ani na chwilę zmrużyć oczu, muszę czuwać. Ocieram zaczerwienione oczy i pustym korytarzem udaję się do automatu z kawą. Poganiam ekspres, który zdecydowanie za wolno pracuje, wlewając czarny płyn do plastikowego kubka. Węglowodany z cukrem w postaci batonika dopełniają elementy niezdrowego posiłku. Ale ja już nie jestem sportowcem. Nie muszę dbać o kalorie. O to, że mój kaloryfer zaleje fala tłuszczu.

- Co tu robisz?- pytam zdziwiony, widząc ją pod drzwiami sali.

- Przyszłam dotrzymać ci towarzystwa- uśmiecha się, a ja jestem po raz kolejny wdzięczny losowi, że postawił ją na mojej drodze. Bo rozmowa z kimkolwiek będzie teraz zbawienna. Otwieram przed nią drzwi i wskazuję miejsce obok swojego dyżurnego. Siada skulona, obejmuje kolana wątłymi ramionami i przygląda się śpiącej dziewczynce. Milczymy. Nie potrzebuję wypowiadać żadnych zbędnych słów. Wypijam duszkiem espresso i zagryzam czekoladowym batonikiem. Mam wrażenie że chrupanie odbija się echem w całym szpitalu.

- Nie umiem sobie z tym poradzić- odzywam się w końcu, po długich minutach ciszy.

- Wiem.

- Dlaczego to właśnie ją spotkało?- załamuje mi się głos, nie jestem w stanie dłużej tego znieść.

- Na to pytanie nikt nie zna odpowiedzi- szepcze i spogląda na mnie.

- Jakim prawem Bóg pozwala na cierpienie dzieci?- buntuję się, tracąc panowanie nad sobą.

- Spytaj go.

- Przestałem w niego wierzyć.

- Dlaczego?

- Bo wszystko mi odebrał.

- W takim razie twoja wiara była nikła.

- A ty, wierzysz?- zirytowany odbijam po raz kolejny pałeczkę.

- Nigdy nie wierzyłam.

- To dlaczego mi wytykasz niedoskonałość?

- Bo znam Twoją wiarę. Znam katolików. Słyszałam o Hiobie. Już zapomniałeś jak Bóg Go doświadczył, by potem obdarować szczęściem?- powaga, to przez nią przemawiało.

- Nie chcę być jak Hiob. Chcę by moje dziecko było zdrowe- rwę włosy z głowy, zalewa mnie fala frustracji którą niemal czuję w każdej swojej tkance, tak mocno i realnie.

- Może tak miało być?- sugeruje, ściskając moją rękę, która dziwnym trafem znalazła się w jej drobnych dłoniach.

- Sądzisz że ktoś planuje z góry nasze cierpienie? Jakim prawem? To jakiś chory żart, zabawa Boga- syczę, zdając sobie doskonale sprawę że bluźnię. Ale muszę to wykrzyczeć. Pozbyć się tych natrętnych myśli krążących w mojej głowie i ciążących niczym tony marmuru.

- Nie znam zamiarów Boga. Wiem, że skoro tak cię doświadcza, to ma w tym jakimś cel- odpowiada, broniąc przecież zupełnie nie swojego terytorium poglądowego.

- Nic nie wiesz, nie masz prawa mnie osądzać- mrożę ją spojrzeniem, znika gdzieś wcześniejsza delikatność i wrażenie jakie na mnie zrobiła.

- Nie osądzam cię, Krzysztofie.  I doskonale wiem co czujesz- przymyka swoje śliczne oczy i widzę łzę spływającą po jej porcelanowym policzku. Głos zamiera mi w gardle, nie umiem wypowiedzieć ani jednego słowa. Nawet wtedy, gdy wstaje, puszcza moją dłoń i wychodzi bez słowa. Nie mam siły za nią biec. Nie chcę. Nie potrafię.

- Tatusiu…?- senny głosik Dominiki sprowadza mnie na ziemię. Materializuję się przy jej łóżku i przytulam drobne ciałko.

- Miałaś zły sen?- pytam, gładząc jej lśniące włoski, których nie zjadła jeszcze chemioterapia.

- Nie. Śniłeś mi się ty. I nie chciałam się obudzić, ale teraz mi smutno że to już koniec- pochlipuje dziewczynka, a ja mocniej tulę ją do swojej rozedrganej jeszcze piersi. Tętnica szyjna pulsuje jakby zaraz miała przebić powłokę skóry, a palce weszły na własne, niekontrolowane tory drżeń rodem z parkinsona.

~*~

Trochę filozoficznie, zupełnie nie po mojemu. Ale tak musi być.

Powoli tracę wiarę w sens blogowania, bo moja krótka przerwa w komentowaniu spowodowana egzaminem, objawiła się w zmniejszeniu o połowę liczbę komentarzy. No cóż, życie. Szkoda że dopiero podczas takich sytuacji mogę poznać prawdę...
Dziękuję wszystkim które trzymały mocno kciuki- ZDAŁAM! Teraz spełniam się na praktykach, i czuję że odnalazłam swoje powołanie. Bzdety? Może. Ale ja jestem przeszczęśliwa i chcę tu zostać jak najdłużej. 
Kocham Was wszystkie i dziękuję za wsparcie, S. :*