Gdy jest bar­dzo smut­no, to kocha się zacho­dy słońca.

podkład

Próbowałem dodzwonić się do Iwony, kolejny raz napotkałem głuchy dźwięk. Spytałem ojca chłopczyka z przyległej sali, pracującego w serwisie telefonicznym, co to może oznaczać. Usunęła numer. Zerwała kontakt z całym światem, nie mamy możliwości jej namierzyć. Ojciec Iwony, który został sam na gospodarce rolnej po śmierci żony, nie miał żadnych wieści od córki odkąd odeszła. Moi rodzice pojechali do niego pod Rzeszów z hiobowymi wieściami, wrócili z niczym. Tadeusz nie mógł zostawić dobytku, błagał żeby przywieźć Dominikę do niego gdy poczuje się choć trochę lepiej.

Nie miałem możliwości dać znać byłej żonie o chorobie naszej córki. Przecież każda matka chciałaby czuwać przy dziecku w tych najgorszych chwilach… Mimo że zostawiła dwie najukochańsze na świecie istotki, nie czyniłbym jej wyrzutów. Mała też wciąż o nią pytała. Dziecko, pomimo porzucenia, garnęło się do ciepła rodzicielki, nie zważając na nic. Próbowałem odwrócić uwagę Aniołka na wszelkie możliwe sposoby, nadaremno. W końcu postanowiłem powiedzieć jej okrutną prawdę. Nie mogłem dłużej pozwolić, by złudna nadzieja zabijała córeczkę jeszcze bardziej niż bezlitosna choroba.

- Dominiczko, mama nie przyjdzie już nigdy- ściśnięte serce nie pozwalało wydobyć normalnego głosu z gardła.

- Ale dlaczego, tatusiu? Co zrobiłam źle?- pyta nieporadnie, a ja nie znam odpowiedzi na jej zrozumiałe dylematy.

- Nic kochanie. Mamy nie ma tutaj z jej własnej woli. Ty nie zrobiłaś niczego złego- tłumaczę ze łzami w oczach, gładząc jej delikatną rączkę.

- Nie kocha mnie już- stwierdza, nie słuchając tego co do niej mówię. Nie pomaga nawet nasza ulubiona zabawa w rodzinę rekinów młotów. Zrezygnowany posłusznie opuszczam salę, gdy rozedrganym głosikiem prosi bym zostawił ją samą. Kraje mi się serce, czuję wzbierające pod powiekami łzy i muszę odetchnąć świeżym powietrzem. Wyjściem awaryjnym na tyłach szpitala wydostaję się na listopadową szarugę. Unoszę głowę do góry, patrząc w zimne, niepokorne niebo. Strugi deszczu spływają mi po policzkach, mieszając się ze łzami. Ból, wszechogarniający ból rozrywa moje serce na miliony kawałeczków, gdy staje mi przed oczami twarzyczka Dominiki. Smutna, przepełniona cierpieniem i zabitą nadzieją. Chciałbym oddać za nią życie.

- Zabierz mnie!- krzyczę w granatowe niebo, szukając gdzieś Boga. Boga, którego nie ma. Nie odpowiada na moje wołanie, tak rozpaczliwe i przejmujące- dlaczego to ona cierpi?! Na mnie sprowadź tę chorobę, to mi pozwól skręcać się w katuszach. Obiecuję że nie pisnę ani słówkiem, nie będę złorzeczył, jeśli tylko odmienisz nasz los…- łkam, klęcząc na betonowym podwórku szpitala, zdany na łaskę i niełaskę piorunów. Niknę, otumaniony niewymierzalnym odczuciem rozpaczy w otchłani swojego roztrzaskanego na kawałki umysłu.

- Wstawaj- aksamitny głos odbija się echem w mojej głowie i po chwili czyjeś ręce narzucają mi na ramiona kurtkę. Moją kurtkę.

- Zostaw mnie- jęczę, pochylając się i obejmując ramionami. Pierś drży mi wciąż od fali płaczu, nieprzerwanie smagającej moje ciało.

- Nie zostawię. Wstawaj bo się przeziębisz- mówi głosem nieznoszącym sprzeciwu. Nie wiem dlaczego, ale słucham jej. Podnoszę  się z klęczek, cały przemoczony i drżący z zimna, okrywam kurtką.

- Dlaczego to robisz? Przecież wczoraj byłem taki arogancki…- pytająco spoglądam w lazurowe oczy, tak kontrastujące z szarym krajobrazem.

- Nic nie szkodzi. Nie jestem zła- uśmiecha się kojąco i prowadzi do pomieszczenia gdzie mogę się osuszyć.

- Przepraszam- szepczę tylko, rzucając jej niepewne spojrzenie.

- Powiedziałam przecież że nic się nie stało- poklepuje mnie po lodowatej ręce, dając przyjemne ciepło- ulżyło ci przynajmniej?

- Tak. Już mi znacznie lepiej- wzdycham i biorę w dłonie kubek gorącej herbaty który mi podała.
- To dobrze.

- Skąd wiedziałaś?- zawieszam głos, zdając sobie sprawę, że kompletnie nie znam tej kobiety.

- Umiem przewidzieć pewne rzeczy- uśmiecha się tajemniczo, a ja kompletnie gubię się w swoich myślach.

Ja i ona, w pustej świetlicy.

Jej głębokie oczy, hipnotyzujące z każdym wypowiedzianym słowem.

Moja tęsknota i nieprzerwana modlitwa o cud.

Rozmowa pełna sprzeczności, dająca zadziwiające ukojenie.

Krzysztof Ignaczak i Nieznajoma.

Dopiero gdy budzę się z nagłym zrywem, a kubek z resztką zimnej herbaty upada na podłogę, dociera do mnie rzeczywistość. Świetlica. Pusta, niezagospodarowana świetlica.

Po kilku dniach już nie jest pusta. Pełno tu balonów, serpentyn i dużych misiów. Gdzie nie spojrzeć, dzieciaki na wózkach, w szpitalnych piżamkach, niektóre z kroplówką stojącą obok, niektóre bez. Część z włosami, inne łyse. I wszędzie te wielkie, smutne oczy. Na chwilę się uśmiechają, zapominając o całym przeżywanym cierpieniu. Widok mnie i byłych reprezentantów Polski w swoich strojach sportowych jest dla nich największym prezentem jaki ostatnio dostały od losu. Nie ma tu Zbyszka, którego uważałem za równego gościa. Mógł wsiąść w samolot i przyjechać choć na chwilę. Ja nie zawahałbym się ani minutę gdyby chodziło o jego rodzinę. Brak Bartka, Ziomka, Winiara, i wszystkich zagranicznych gwiazd nie jest znowu takim ciosem.

Najgorsze jest to, że swoi, Resoviacy, odwrócili się do mnie plecami, wymawiając treningami i meczami. Nie mogłem liczyć na nikogo. Te wszystkie zapewnienia i słowa wsparcia gdy odchodziłem, okazały się jedynie pustymi tekstami. Nie znaleźli nawet minuty dla mojej córeczki, którą kiedyś z radością podrzucali po wygranych meczach.

Polsat Sport, do którego od czasu zakończenia kariery próbowałem się wkręcić, milczał. Na moje maile, telefony, odpowiadała jedynie głucha cisza. Kończyły się oszczędności, przecież nie miałem pracy...

Poradziłem sobie inaczej.

Sebastian trzymając siostrę za rękę, śmieje się głośno z kawałów Murka, a Woicki z Bąkiewiczem malują dzieciakom serduszka na policzkach. 

Jesteśmy szczęśliwi, dając maluchom choć chwilkę radości. Promyczek w ciemnym tunelu choroby.W tym całym rozgardiaszu brakuje mi tylko jednej osoby. Jej. Nieznajomej.

~*~

Został nam ostatni rozdział, na który zapraszam również w środę, jak zawsze :)
Takie sceny stają mi się jeszcze bliższe, odkąd mam do czynienia z nimi na co dzień.  
No i Damien. Zostawiam Was z tym same, wsłuchajcie się w strugi deszczu za oknem i wczujcie w klimat. Ostatnimi czasy oddaje całkowicie mój nastrój.
Całuję, S. :*